O osteopatiji

Nameštanje kičme kad se govori o osteopatiji, prva je asocijacija baš upravo ta, „nameštanje kičme“ i drugih zglobova odnosno oslobađanja priklješštenih živaca, što i jeste tačno, gde tako dolazi do poboljšanja cirkulacije krvi i limfe i ponovnog uspostavljanja ravnoteže u organizmu i ne samo u fizikalnom smislu. Osteopatija kao metoda lečenja je sigurno jedna od onih specijalizacija i tehnika manualne medicine koja je istovremeno i holistička i integrativna, alternativna, ali istovremeno i klasična medicina.

Poslednjih godina je sve popularnija u čitavoj Evropi, a decenijama unazad i u SAD, Kanadi i Australiji, gde je priznata kao zdravstvena grana ili specijalizacija; do pre nekoliko godina retko je ko znao što taj pojam zapravo znači. Osteopatija je opširan manualni, dijagnostički i terapeutski postupak, koji se primjenjuje sa svrhom da omogući lečenje kad se oštećenja osteo-mišićnih odnosno artikularnih anatomskih sistema,dijagnoziraju i koriguju. Osteopatija (osteo – kost i pathia – patnja), bol, što se može prevesti i kao patnja ili bol uslovljena kostima, odnosno terapija s kostima, po evropskim učenjima, strukturalna ili fizikalna osteopatjia, ali je mnogo više od toga, jer koriguje i unutrašnje izmeštene organe kao (visceralna osteopatija), te ritam cefalo-rachidialne ili cefalo-spinalne tečnosti (likvor) koje kruži po membranama u kranijalnom delu (u glavi), ili po ostalim tkivima organizma, (cranio-sacral therapy ili kranijalna osteopatija). To su tri osnovne oblasti, fizikalna, visceralna i kranijalna, kojima se osteopatija bavi, ali sa potpuno različitim prilazom, dijagnozom i terapeutskim tehnikama. Nastala je sredinom 19. veka u SAD-u. Osnovao je dr. Andrew Taylor Still, čiji je cilj bio lečenje obolelih bez lekova i hirurških metoda. Osteopatija je posebna zdravstvena grana, precizno regulisana i definisana i ne studira se u sklopu medicinskog fakulteta.